ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ, ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ – ΔΑΡΔΑΝΕΛΙΑ – ΤΡΟΙΑ – ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΩΡΟ ΕΦΕΣΣΟΥ, ΠΕΡΓΑΜΟ – ΑΙΒΑΛΙ – ΑΝΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ, 7ήμερη, Αναχ 19 Ιουνίου 2025

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΤΕ

1. 7 ήμερο πολύ κάλο πρόγραμμα
2. Γνωρίζουμε τα ταξίδια του εξωτερικού πολύ καλά με έμπειρους ξεναγούς (το πλήρες πρόγραμμα)
3. Ιδιόκτητα πολυτελή πούλμαν (όχι ενοικιαζόμενα) Volvo Irizar Bb
4. Εξαιρετική τιμή με σχέση ποιότητας/τιμής να είναι η καλύτερη της αγοράς !!!

ΤΙΜΗ ΚΑΤ ΑΤΟΜΟ

Τιμή συμμετοχής ανά άτομο
Ξενοδοχείο Δίκλινο 495€
Μονόκλινο 675€

Η παραπάνω τιμή αφορά κρατήσεις Early booking με προκαταβολή 50% τουλάχιστον 30 ημέρες πριν από κάθε αναχώρηση. Μετά τη συγκεκριμένη περίοδο θα υπάρχει προσαύξηση.

ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ:

• *Μεταφορά με πολυτελή πούλμαν
• (2) διανυκτερεύσεις στο ξενοδοχείο στο Τσανάκκαλε
• (2) διανυκτερεύσεις στο ξενοδοχείο στη Σμυρνη
• (2) διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο 3* ή 4* στην Ελλάδα
• Πρωινό μπουφέ καθημερινά
• (4) δείπνα σε μπουφέ σε ξενοδοχεία στην Τουρκία
• Τοπικός Ελληνόφωνος ξεναγός καθ’ όλη την διάρκεια παραμονής μας στην Τουρκία
• Έμπειρος αρχηγός – συνοδός του γραφείου μας καθ’ όλη την διάρκεια της εκδρομής
• *Ασφάλεια αστικής ευθύνης προσωπικού ατυχήματος, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης
• *Φ.Π..Α

ΔΕΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ:

• Είσοδοι σε μουσεία και αξιοθέατα, ποτά, φιλοδωρήματα

Σημειώσεις

• H σειρά των επισκέψεων μπορεί να τροποποιηθεί, για την καλύτερη εκτέλεση του προγράμματος, χωρίς να παραληφθεί καμία από αυτές.
• Για τη συμμετοχή στο ταξίδι είναι απαραίτητη η ταυτότητα νέου τύπου ή διαβατήριο.

ΕΓΓΡΑΦΗ

Πληροφορίες

TΣΑΝΑΚΚΑΛΕ

Το Τσανάκκαλε ή Δαρδανέλλια (Τουρκικά: Çanakkale) είναι πόλη και λιμάνι της Τουρκίας, στην Επαρχία Τσανάκκαλε, στη νότια (Ασιατική) ακτή των Δαρδανελλίων (ή Ελλησπόντου). Τα Δαρδανέλλια είναι η δεύτερη επαρχία (με πρώτη την Κωνσταντινούπολη) της Τουρκίας που έχει εδάφη σε δύο διαφορετικές ηπείρους (Ευρώπη και Ασία). Υπάρχουν πλοιάρια, πορθμεία, που διασχίζουν τα στενά προς τη βόρεια (Ευρωπαϊκή) ακτή. Τα Δαρδανέλλια είναι η πλησιέστερη μεγάλη πόλη στη θέση της αρχαίας Τροίας. Το «ξύλινο άλογο» από την πρόσφατη ταινία Τροία εκτίθεται στην ακτή. Τα Δαρδανέλλια (Τσανάκκαλε) μερικές φορές καλείται «Τσανάκ».

Όνομα

Οφείλει την τουρκική ονομασία του από τα περίφημα κάστρα του «Τσανάκ Καλεσί» (που σημαίνει Φρούριο των τσανακίων) από των κατασκευαζομένων εκει απο το 1740 πήλινων αγγείων. Μέχρι όμως του 1922 το τουρκικό επίσημο όνομα ήταν «Καλέι Σουλτανιέ» ή «Σουλτανιέ Καλεσί» (δηλαδή σουλτανικό φρούριο). Το σύγχρονο όνομα είναι αυτό που καθιερώθηκε από τη σύγχρονη Τουρκία και που ακολουθούν οι Ευρωπαίοι και στη συνέχεια αναφέρεται στους ναυτικούς χάρτες.

ΤΡΟΙΑ

Η Τροία ή Ίλιον είναι η πόλη θέατρο του μυθικού Τρωικού πολέμου, μέρος του οποίου περιγράφεται στην Ομήρου Ιλιάδα, ένα αρχαιοελληνικό έπος, του 9ου ή 8ου π.Χ. αιώνα, που περιέχει παλαιότερο υλικό (Ιλιάς σημαίνει «έπος του Ιλίου»).

Η Τροία (Τουρκ.: Truva) είναι επίσης το όνομα του αρχαιολογικού χώρου, της παραδοσιακής τοποθεσίας της Ομηρικής Τροίας, στη Μικρά Ασία, κοντά στην ακτή της σημερινής βορειοδυτικής Τουρκίας, νοτιοδυτικά των Δαρδανελίων κάτω από το Όρος Ίδα της Φρυγίας.

Κατά τη βασιλεία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αυγούστου, ιδρύθηκε στην τοποθεσία που πιστευόταν ότι ήταν η θέση του μυθικού Ιλίου, μία νέα πόλη που ονομάστηκε Ilium-Ίλιον. Άκμασε έως την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης, και παρήκμασε σταδιακά κατά τα βυζαντινά χρόνια. Η ρωμαϊκή πόλη Κέλεια – Celeia (νυν Τσέλιε στη Σλοβενία) αναφέρεται από ορισμένους συγγραφείς ως Troia secunda (“δεύτερη Τροία”).

Στα 1870 ο Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν ανέσκαψε την περιοχή. Μεταγενέστερες ανασκαφές απεκάλυψαν αρκετές πόλεις κτισμένες διαδοχικά η μία πάνω στην άλλη. Μία από τις πλέον πρόσφατες (Τροία VIIa) συχνά ταυτίζεται με την ομηρική Τροία.

ΣΜΥΡΝΗ

Η Σμύρνη (τουρκικά: İzmir «Ιζμίρ») είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, μετά την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα και ο σημαντικότερος εισαγωγικός και εξαγωγικός εμπορικός λιμένας της χώρας. Βρίσκεται στον ανατολικό μυχό του ομώνυμου Κόλπου της Σμύρνης, 90χλμ. ανατολικά του Τσεσμέ, έναντι της νήσου Χίου, στα κεντρικά τουρκικά παράλια του Αιγαίου πελάγους.

Το 2019, η πόλη της Σμύρνης είχε πληθυσμό 2.972.000 κατοίκων, ενώ η ομώνυμη επαρχία είχε πληθυσμό 4.367.251 κατοίκων. Η μητροπολιτική περιοχή της πόλης εκτείνεται στα νερά του κόλπου της Σμύρνης και κατά μήκος του δέλτα του ποταμού Γκεντίζ στα βόρεια, ενώ στα ανατολικά εκτείνεται κατά μήκος μιας προσχωσιγενούς πεδιάδας στα ανατολικά την οποία δημιούργησαν διάφορα μικρά ρέματα και στα νότια κατά μήκος ενός πιο ανώμαλου ανάγλυφου.

Στην κλασσική αρχαιότητα, η συγκεκριμένη πόλη ήταν γνωστή ως Σμύρνη. Έτσι ήταν γνωστή στα αγγλικά και πολλές άλλες γλώσσες μέχρι το 1930 περίπου, όταν μια εκστρατεία της κυβέρνησης της Τουρκίας είχε ως αποτέλεσμα την σταδιακή επικράτηση του τουρκικού ονόματος Ιζμίρ έναντι του ελληνικού. Ωστόσο, το ιστορικό όνομα Σμύρνη χρησιμοποιείται μεταξύ άλλων στα ελληνικά, στα αρμενικά (Զմյուռնիա, Ζμιούρνια), στα ιταλικά (Smirne), στα καταλανικά, τα πορτογαλικά και τα ισπανικά (Esmirna). Η Σμύρνη έχει πάνω από 3.000 καταγεγραμμένης ιστορίας και κατοικείται τουλάχιστον 8.500 χρόνια από την νεολιθική εποχή. Βρίσκεται σε μια στρατηγική θέση στο μυχό ενός κόλπου που κινείται προς τα κάτω σε μια βαθιά εσοχή, στο μέσο της μικρασιατικής ακτής. Είναι μια από τις κύριες ναυτικές πόλεις της Μεσογείου για μεγάλο μέρος της ιστορίας της. Η Σμύρνη έχει φιλοξενήσει τους Μεσογειακούς Αγώνες του 1971 και την Πανεπιστημιάδα του 2005, ενώ συμμετείχε και στον Κλιμαθώνιο του 2019.

Η πόλη της Σμύρνης αποτελείται από αρκετές μητροπολιτικές επαρχίες. Από αυτές, η επαρχία Κονάκ αντιστοιχεί στην ιστορική Σμύρνη με την περιοχή της επαρχίας να αποτελεί το κεντρικό δήμο Σμύρνης (τουρκικά: İzmir Belediyesi) της πόλης μέχρι το 1984. Με τον σχηματισμό του “Μητροπολιτικού δήμου της Σμύρνης” (τουρκικά: İzmir Büyükşehir Belediyesi), η πόλη της Σμύρνης ένωσε τις έντεκα αστικές επαρχίες της (αρχικά εννιά) – τις Μπάλτσοβα, Μπαϊρακλί, Μπουρνόβα, Μπουτζά, Τσιγλί, Γκαζιεμίρ, Γκιουζελμπαχτσέ, Καραμπαγλάρ, Καρσούγιακα, Κονάκ και Ναρλουντερέ, ενώ αργότερα εννιά επαρχίες της επαρχίας Σμύρνης συγχωνεύτηκαν με την πόλη. Το 2013, το πέρασμα του νόμου 6360 καθιέρωσε τις 30 επαρχίες της επαρχίας Σμύρνης ως τμήμα της μητροπολιτικής περιοχής της πόλης.

Ιστορία

Η Σμύρνη θεωρείται ως μία από τις αρχαιότερες πόλεις και λιμένες της Μεσογείου και της αρχαίας Ιωνίας. Ιδρύθηκε περί το 3000 π.Χ. και επέζησε μέχρι σήμερα. Στη μακραίωνη ιστορία της έχει αλλάξει δύο θέσεις. Η πρώτη των προϊστορικών χρόνων που αναφέρει ο Στράβων ως «Παλαιά Σμύρνη» και η δεύτερη που έκτισε ο Μέγας Αλέξανδρος και οι επίγονοι αυτού κατά την ελληνιστική περίοδο. Την Ρωμαϊκή εποχή απέκτησε αίγλη. Οι Ρωμαίοι την τίμησαν τρεις φορές με τον εγκωμιαστικό τίτλο της ”νεωκόρου” λόγω της εκπληκτικής της ευημερίας. Η Σμύρνη δε ήταν η πρώτη πόλη που αναγνώρισε τη Ρώμη ως θεότητα. Η Εκκλησία της Σμύρνης ήταν μία από τις Επτά Εκκλησίες της Ασίας, που αναφέρονται στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Κατά την πρωτοχριστιανική περίοδο επίσκοποι Σμύρνης διετέλε ο Άγιος Βουκόλος και μετέπειτα ο Άγιος Πολύκαρπος που μαρτύρησε στο όρος Πάγος της Σμύρνης.

Ο όρος “Καθολική Εκκλησία” χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά το 110 μ.Χ. σε επιστολή του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας προς την Εκκλησία της Σμύρνης. Το 1424 η περιοχή κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς. Ωστόσο πριν, αλλά και μετά την κατάληψη της, Βενετοί και Γενουάτες προσπάθησαν αρκετές φορές να την συμπεριλάβουν στις Δημοκρατίες τους. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1472 Βενετοί, υπό τον Πιέτρο Μοκενίγο, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια κυρίευσαν και κατέστρεψαν την πόλη. Κατοικήθηκε από ελληνικούς πληθυσμούς από την αρχαιότητα μέχρι και την Καταστροφή της Σμύρνης το 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε με τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Ο χριστιανικός πληθυσμός της Σμύρνης είχε υποστεί σφαγές και πριν το 1922. Η πρώτη σημαντική περίπτωση ήταν κατά τα Ορλωφικά το 1770. Τότε είχαν συρρεύσει στη Σμύρνη περί τους 4.000 ενόπλους μουσουλμάνους από διάφορα μέρη με σκοπό να αντιμετωπίσουν τυχόν απόβαση των Ρώσων. Όταν στις 8 Ιουλίου έγινε γνωστή η καταστροφή του Οθωμανικού στόλου στη ναυμαχία του Τσεσμέ, μουσουλμανικός όχλος επιδόθηκε για εκδίκηση σε σφαγή Ελλήνων και άλλων χριστιανών, ακόμα και Ευρωπαίων. Κατά την εκτίμηση του Γάλλου προξένου Πεϊσονέ σφαγιάστηκαν 1000-1500 άτομα. Τότε ο αριθμός των Ελλήνων στην πόλη ανερχόταν σε περίπου 20.000 άτομα.

Σφαγές εναντίον Ελλήνων και άλλων χριστιανών έγιναν επίσης το Μάρτιο του 1797, με αφορμή το φόνο ενός γενίτσαρου από χριστιανούς. Σε αντίποινα, γενίτσαροι και μουσουλμανικός όχλος σκότωσαν περί τους 1500 έως 2000 Έλληνες, σύμφωνα με εκτιμήσεις ξένων διπλωματών που ζούσαν στη Σμύρνη.

Στη Σμύρνη συστάθηκε η “Φιλόμουσος και Φιλάνθρωπος Γραικική Εμπορική Εταιρία”, τα κέρδη της οποίας συγκεντρώνονταν για την Ελληνική Επανάσταση. Επικεφαλής της Εφορίας της Σμύρνης τοποθετήθηκε ο Μιχαήλ Ναύτης. Η Κυριακή Ναύτη από τη Σμύρνη, σύζυγός του Μιχαήλ, ήταν η πρώτη γυναίκα μέλος της Φιλικής Εταιρείας.

Σφαγές έγιναν και κατά τους πρώτους μήνες της Επανάστασης του 1821. Η είδηση για την επανάσταση στη Βλαχία έφτασε στη Σμύρνη την 17/29 Μαρτίου οπότε άρχισαν μαζικοί διωγμοί και σφαγές χριστιανών, ακόμα και Δυτικών (“Φράγκων”). Τα γεγονότα περιγράφει, μεταξύ άλλων, ο Αμερικανός ιεραπόστολος Πλίνι Φισκ που έμενε στην πόλη, όπως και ο Επτανήσιος Σπυρίδων Δεστούνης, πρόξενος της Ρωσίας στη Σμύρνη.

Ένας άγνωστος Μικρασιάτης δωρητής αγόρασε μπαρούτι από τη Σμύρνη και το Αϊβαλί και το προσέφερε μυστικά στον Αγώνα στα μέσα Μαρτίου του 1821. Με το μπαρούτι αυτό έγινε η απελευθέρωση της Καλαμάτας. Συνολικά αγόρασε 270 βαρέλια μπαρούτι-12 οκάδων το ένα- και 6 καντάρια μολύβι (κάθε καντάρι ισούται με 57 κιλά) και τα προσέφερε ως δωρεά στον Αγώνα με προορισμό την Πελοπόννησο. Το πολύτιμο φορτίο μεταφέρθηκε από τη Σμύρνη με καπετάνιο τον Χριστόφορο Μέξη. Το πλοίο κατάφερε και πέρασε όλα τα θαλάσσια μπλόκα και αγκυροβόλησε στην Πελοπόννησο. Το μπαρούτι κατέφτασε στη Μεσσηνία νύχτα και ακολούθως μεταφέρθηκε πάνω σε μουλάρια, από τον Αλμυρό της Βέργας στη Μονή Μαρδακίου στη Νέδουσα, για να ετοιμαστούν τα φυσέκια για τον Αγώνα.

Σύμφωνα με την απογραφή του αγγλικού προξενείου που έγινε το 1891, η ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης (βιλαέτι του Αϊδινίου) τότε είχε συνολικό πληθυσμό 207.000. Από αυτούς, οι Έλληνες ήταν 107.000, Τούρκοι 52.000, Εβραίοι 23.000, Αρμένιοι 12.000, Ιταλοί 6.500, Γάλλοι 2.500, Αυστριακοί 2.200 και Άγγλοι 1.500. Ενώ ο Γάλλος περιηγητής Ντεκάμ, που βρέθηκε στη Σμύρνη μεταξύ 1888-1889 αναφέρει ότι 80.000 Έλληνες κατοικούσαν μέσα στη πόλη. 

Μέχρι πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 η Σμύρνη (μόνο η πόλη) αριθμούσε 370.000 κατοίκους, εκ των οποίων 165.000 ήταν Έλληνες, 80.000 Οθωμανοί Τούρκοι, 55.000 Εβραίοι, 40.000 Αρμένιοι, 6.000 Λεβαντίνοι και 30.000 διάφοροι άλλοι ξένοι. Σύμφωνα με τον Τζορτζ Χόρτον, Αμερικανό πρόξενο της πόλης, η Σμύρνη την εποχή εκείνη ξεπερνούσε τους 500.000 κατοίκους. Επικρατούσα γλώσσα ήταν η ελληνική εκ της οποίας η πόλη είχε ένα καθαρό ελληνικό χρώμα με σχετικά ανεπτυγμένο εμπόριο και πολιτιστικές εκδηλώσεις, έτσι ώστε ν΄ αποκαλείται από τους μεν Τούρκους ως “Γκιαούρ Ιζμίρ” (Gâvur İzmir = Άπιστη Σμύρνη), από τους δε Ευρωπαίους ως Παρίσι του Λεβάντε. Η συνεχής, μάλιστα, αύξηση των ξένων εμπόρων ήδη από τον 16ο αιώνα την κατέστησε μια από τις πιο κοσμοπολίτικες πόλεις της εποχής και οπωσδήποτε το μεγαλύτερο λιμάνι της Ανατολικής Μεσογείου. Η παρουσία αυτή σημαδεύτηκε από τα διάφορα έργα που τους ανατέθηκαν, κυρίως από πλούσιους Έλληνες εμπόρους που είχαν επαφές με την Ευρώπη. Έτσι, το τελωνείο της Σμύρνης κατασκευάστηκε από τον Γουστάβ Άιφελ, αρχιτέκτονα του ομώνυμου Παρισινού Πύργου, το Και από Γαλλική εταιρεία με πλάκες από τη Νάπολη, ενώ το Ρολόι στην πλατεία Διοικητηρίου (Κονάκ) ήταν δώρο του Γουλιέλμου Β’. Η Ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική σε συνδυασμό με την τοπική έδωσε τον όρο “Σμυρναίικο σπίτι” ως κάτι ξεχωριστό στο είδος του. Ο πολυταξιδεμένος Αδαμάντιος Κοραής ανέφερε για την πατρίδα του, τη Σμύρνη, ότι η καλαισθησία των κατοικιών της συγκρίνεται με την αντίστοιχη του Παρισιού. Στην πόλη λειτουργούσαν ξένες και ελληνικές λέσχες που διοργάνωναν χορούς και άλλες δεξιώσεις για φιλανθρωπικούς, συνήθως, σκοπούς.

Η Σμύρνη εκτείνεται από τους ΝΔ. πρόποδες του Σιπύλου και των ΒΑ. του Πάγου (Καντιφέ καλέ) μέχρι την ακτή, όπου και η θαυμαστή προκυμαία “Και” που εκτείνεται κατά Β.-Ν. από έναντι του σιδηροδρομικού σταθμού του Αϊδινίου, της λεγόμενης Πούντας (Αλ Σατζάκ), βόρειο άκρο της προκυμαίας, μέχρι το παλαιό διοικητήριο (Κονάκι), νότιο άκρο. Μέχρι το 1922 η πόλη διακρίνονταν στον “Πάνω Μαχαλά”, (Μελαντία, Μπασμανέ) ο οποίος βρισκόταν προς τον Πάγο και ήταν το αρχαιότερο τμήμα της πόλης, όπου διέμεναν κυρίως εύποροι Τούρκοι, Εβραίοι και λίγοι Έλληνες και στον “Κάτω Μαχαλά” ή “Κάτω Πόλη”, νεώτερο τμήμα, όπου διέμενε ο κυρίως χριστιανικός πληθυσμός, οι Αρμένιοι (νότια), και οι Έλληνες (βορειότερα των Αρμενίων), μέχρι και την έναντι ΒΔ. ακτή το λεγόμενο Κορδελιό.

Η κάτω πόλη περιελάμβανε την Αρμενοσυνοικία, (που συνόρευε με την εβραϊκή συνοικία του Πάνω Μαχαλά) με το ναό του Αγίου Στεφάνου και την ελληνική συνοικία με το ναό του Αγίου Γεωργίου, την αγορά “Μεγάλες Ταβέρνες”, τη συνοικία “Γυαλάδικα”, όπου και ο περίφημος ναός της Αγίας Φωτεινής, βορειότερα ο Φραγκομαχαλάς (συνοικία καθολικών), η συνοικία των Νοσοκομείων και μακρύτερα η συνοικία Φασουλάς, όπου αμέσως μετά άρχιζε δια της κεντρικής οδού Τράσα (τα), (εσωτερική παράλληλη προς τη προκυμαία), η αριστοκρατική συνοικία με την πλατεία της Καλλιθέας (Μπέλα Βίστα) και τον παράλληλο δρόμο, το γνωστό εκ παραφθοράς “Παραλλέλι” με τις επαύλεις των εύπορων Σμυρναίων. Συνέχεια της οδού των Τράσων ήταν τα Σχοινάδικα, το Κερασοχώρι, και το βουλεβάρτο Αλιότι προς το σιδηροδρομικό σταθμό Αϊδινίου. Ακολουθούσε η συνοικία της Πούντας με Ιταλούς και Μαλτέζους κατοίκους και ενδότερα οι λαϊκές συνοικίες του “Αγίου Τρύφωνα” ή Τσικουδιά, τα “Ταμπάκικα” (βυρσοδεψεία), τα “Μορτάκια” ή Λυγαριά, καθώς και η πέρα του σταθμού Κασαμπά η συνοικία του Αγίου Κωνσταντίνου με συνέχεια αυτής τα “Χιώτικα”.

Κατά την Καταστροφή της Σμύρνης του 1922 με τη μεγάλη πυρκαγιά του καταστράφηκε σχεδόν όλος ο Κάτω Μαχαλάς από την Αρμενοσυνοικία μέχρι και τα Σχοινάδικα. Στους χριστιανούς-θύματα των τουρκικών θηριωδιών συγκαταλέγεται και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος Σμύρνης, ο οποίος συνελήφθη, βασανίσθηκε και διαμελίστηκε από τον τουρκικό όχλο βρίσκοντας μαρτυρικό θάνατο στις 27 Αυγούστου 1922. Μαζί με τον Μητροπολίτη, από τον τουρκικό όχλο δολοφονήθηκαν και δύο επιφανή μέλη της Μικρασιατικής Άμυνας, ο δημογέροντας Γεώργιος Κλημάνογλου και ο διαπρεπής νομικός Νικόλαος Τσουρούκτσογλου. Οι σφαγές κατά Ελλήνων και Αρμενίων από τους Τούρκους έκαναν τον Αμερικανό Πρόξενο στη Σμύρνη, Τζωρτζ Χόρτον (George Horton), να γράψει: «Ένα από τα δυνατώτερα συναισθήματα που πήρα μαζί μου απ’ τη Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της ντροπής, διότι ανήκα στο ανθρώπινο γένος».

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΕΦΕΣΣΟΥ

Η Έφεσος ήταν μία από τις σημαντικότερες ιωνικές πόλεις της Μικράς Ασίας, σχεδόν στα παράλια του Αιγαίου. Ήταν χτισμένη παρά τον μυχό του Καΰστριου κόλπου, ανατολικά-βορειοανατολικά της Σάμου.

Η αρχαία Έφεσος (ο σημερινός αρχαιολογικός χώρος) κατά την αρχαιότητα ήταν πολύ πλησίον της θάλασσας, λεγόμενη μάλιστα και «θαλασσοθέα», πλην όμως οι συνεχείς προσχώσεις του ποταμού Καΰστρου ανάγκαζε τους κατοίκους κατά μακρά διαστήματα να μετακινούν τους οικισμούς του δυτικότερα. Παρά ταύτα η αρχαία πόλη οικοδομήθηκε στις χαμηλές πλαγιές των λόφων Κορησός και Πρίων οπού στη συνέχεια αυτών εκτεινόταν η εύφορη πεδιάδα της Εφέσσου το λεγόμενο Εφέσιο πεδίο. Ο ναός της Εφεσίας Αρτέμιδος βρισκόταν ακριβώς στη πεδιάδα αυτή απέχοντας 1 μίλι (δέκα στάδια) από την πόλη. Η δε γονιμότητα της πεδιάδας της Εφέσου καθώς και η θέση της πόλης της Θαλασσοθέας σε κομβικό σημείο της φυσικής οδού επικοινωνίας της θάλασσας του Αιγαίου με τη μικρασιατική ενδοχώρα συνέβαλαν κατά μέγιστο λόγο στην ακμή της πόλης.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ

Η Πέργαμος ήταν αρχαία ελληνική πόλη της επαρχίας Τευθρανίας της Μυσίας, στη Μικρά Ασία, και πρωτεύουσα του ομώνυμου Βασιλείου. Βρισκόταν χτισμένη πάνω σε ένα μικρό λόφο 300 μ. υψόμετρο, (από τον οποίο πήρε το όνομά της, που σημαίνει φρούριο ή ακρόπολη), μέσα σε μια εύφορη κοιλάδα που εκτεινόταν προς Δ. μέχρι τις ακτές του κόλπου Ελαίας (σημ. Τσανταρλή) και του Αδραμμυτίου, έναντι της Λέσβου. Η πόλη βρισκόταν ανάμεσα των δύο παραποτάμων του Καΐκου, του Σελινούντα και του Κητείου, που χάριζαν στη πόλη μια πλούσια κοιλάδα!!!

Η Πέργαμος συγκαταλέχθηκε στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 2014. Ήταν η βορειότερη από τις επτά εκκλησίες της Ασίας, που αναφέρονται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.

ΑΙΒΑΛΙ

Το Αϊβαλί (τουρκικά: Ayvalık), επίσης γνωστό ως Κυδωνίες, είναι πόλη της Τουρκίας και ένας από τους ασφαλέστερους λιμένες στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Λέσβο, στα βορειοανατολικά της Μυτιλήνης. Βρίσκεται στην επαρχία Μπαλικεσίρ και κοντά στην Πέργαμο. Υπολογίζεται ότι έχει περίπου 30.000 κατοίκους, οι οποίοι αυξάνονται κατά την καλοκαιρινή περίοδο λόγω τουρισμού.

Το Αϊβαλί υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά κέντρα του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία, το δεύτερο μετά τη Σμύρνη. Μεγάλο εμπορικό κέντρο, λόγω του λιμένα, είχε ανθρώπινη παρουσία από το 1500 π.Χ.. Η ίδρυση του σύγχρονου οικισμού τοποθετείται μεταξύ του 1570 και του 1580. Οι πρώτοι οικιστές ήρθαν από τα γειτονικά παράλια της Λέσβου στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τις επιδρομές των πειρατών όπου και ίδρυσαν οικισμούς στην παραλία, στις θέσεις Χόνδραμμο (Καμπακούμ) και Καμπύλη Άκρα (Εγρί Μποτζάκ).
Επειδή όμως και εκεί δεν έπαψαν οι πειρατικές επιδρομές, μετακινήθηκαν προς το εσωτερικό του όρμου, στη θέση όπου βρίσκεται και σήμερα το Αϊβαλί, στο βάθος του ομώνυμου όρμου προφυλαγμένου από τα Μοσχονήσια. Το Αϊβαλί εξελίχθηκε γρήγορα σε ένα μεγάλης σημασίας εμπορικό κόμβο, στο τρίγωνο Σμύρνη – Αϊβαλί – Χίος, που εξυπηρετούσε τα πλοία που έβγαιναν στο Αιγαίο.

Η μεγάλη ακμή του Αϊβαλιού τοποθετείται χρονικά μετά το 1773 και αποδίδεται στα προνόμια που παραχωρήθηκαν τότε στους χριστιανούς κατοίκους της πόλης με ειδικό φιρμάνι του Σουλτάνου Σελίμ Γ΄, (που κάλυπτε παράλληλα και τους χριστιανούς στην Καισάρεια της Καππαδοκίας). Ο ελληνικός πληθυσμός του άσκησε μεγάλη επιρροή στη ντόπια ζωή μέχρι και το 1922, όταν το σύνολο των Ελλήνων εκδιώχθηκε και στη θέση τους ήρθαν μουσουλμάνοι, κυρίως από την Κρήτη, στα πλαίσια της υποχρεωτικής ανταλλαγής πληθυσμών, για ν΄ αποτελέσει και η πόλη αυτή σύμβολο της προσφυγιάς του 1922.
Σήμερα είναι ένα αναπτυσσόμενο αστικό κέντρο, διατηρώντας ακόμα αρκετά από τα ελληνικά του στοιχεία. Αποτελεί το εμπορικό κέντρο της περιοχής μετά το Αδραμύττιο. Πολλοί από τους ηλικιωμένους κατοίκους της πόλης εξακολουθούν να μιλούν Ελληνικά, ενώ πολλά τούρκικα τεμένη είναι πρώην ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες. Χαρακτηριστικός είναι ο ωραίος αιγιαλός στο μυχό του, που λεγόταν “Φάληρο”, με ωραία λουτρά, καθώς και το προάστιο “Γενιτσαροχώρι”, όπου και οι άλλοτε εσωτερικοί λιμένες Αγιά Παρασκευή και Πασά-λιμάνι.

Το Αϊβαλί είναι η πόλη από την οποία κατάγεται ο ζωγράφος και συγγραφέας Φώτης Κόντογλου και ο κεραμίστας Πάνος Βαλσαμάκης.

ΑΝΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ

Η Αδριανούπολη ή Αδριανούπολις (τουρκικά: Edirne «Εντιρνέ», βουλγαρικά: Одрин «Όντριν») είναι ιστορική πόλη της σημερινής Τουρκίας, στην Ανατολική Θράκη, πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Ιδρύθηκε από τον Ορέστη κατά τη μυθολογία και έφερε το όνομα Ορεστιάδα. Μετονομάστηκε σε Αδριανούπολη από τον Αυτοκράτορα Αδριανό. Υπήρξε η τρίτη πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1363 ώς το 1453, πριν η Κωνσταντινούπολη γίνει η τέταρτη και οριστική πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Αποτέλεσε μεγάλο κέντρο του Ελληνισμού με σημαντική προσφορά στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Σήμερα είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας (6.276 τ. χλμ., 402.606 κάτ.) Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται σε 165.979 κάτοικους (2014).

Το όνομα «Edirne» αποτελεί παραφθορά του Αδριανού (πόλη) > Αντρινού, που φερόταν τον 14ο αιώνα > Εντρινού > Εντιρνού καταλήγοντας στο Εντιρνέ όπου και επικράτησε. Σε οθωμανικές πηγές φέρεται επίσης και με τα ονόματα «Εντρίνους», «Εντρουνέ», «Εντρινάμπολι» καθώς και «Εντιρνομπολού» που αναμφισβήτητα όλα αποτελούν παραφράσεις του ελληνικού ονόματος που διατηρήθηκε αιώνες από τον εκεί Ελληνισμό μέχρι το 1922